Ze lagen onder in een la, een beetje kromgetrokken, met vergeelde randen en hier en daar een scheurtje in het lamineerlaagje. Mijn allereerste Rally Obedience-bordjes. Handgemaakt. Uitgeprint op A5’jes, met veel liefde geknipt, geplakt en – jawel – gelamineerd. Toen lamineren nog iets bijzonders was, waarvoor je óf een klein fortuin kwijt was bij de copyshop, óf je eigen laminator oververhit in de hoek stond te roken.
Ik weet nog goed hoe trots ik was. De bordjes zwaaiden mee met de wind aan de prikpalen waar ik ze met ductape aan vast plakte. De plaatjes had ik op mijn Pentium II geknutseld in een gratis versie van Photoshop. Waar het mislukte had ik de pijlen met een dikke stift erbij getekend. Alles rammelde aan alle kanten – maar het werkte!
Mijn eerste lesjes, mijn eerste parcoursen. Soms waaiden ze om. Soms stond het bordje achterstevoren. En soms stond de hond al op de volgende oefening voor ik überhaupt zelf snapte wat de bedoeling was. Vanaf de eerste lessen was er de samenwerking en de verwondering over hoe snel honden en hun mensen groeiden.
Die kartonnen krakkemikkigheden hebben hun werk gedaan. Want het ging niet om perfectie — het ging om plezier. En dat zat er vanaf dag één in. Hondjes die gingen zitten waar het moest (of ergens in de buurt). Baasjes die glunderden als de twist eindelijk lukte. En ik? Ik glom minstens zo hard.
Nu, jaren later, heb ik de luxe van strak ontworpen signs, professionele houders, mooie kleuren en vette ontwerpprogramma's. Bij Rally Obedience Academy heeft inmiddels bijna elke feestdag zijn eigen bordjes set gekregen. En als lid van de Commissie Rally Obedience van de Raad van Beheer mag ik zelfs meedenken over de nationale bordjes die straks overal in Nederland gebruikt gaan worden. Een droom die ik toen, met mijn geknutselde setje, nog niet eens durfde te dromen. Van knutselwerk naar keuringsklaar.
En toch. Het doet een beetje pijn, die oude bordjes weggooien. Want in elk gekreukt papiertje zit een herinnering. Aan die eerste cursisten die net zo enthousiast werden als ik. Aan het zoeken naar de juiste bochten, het uitleggen van een twist met handen en voeten, het samen lachen als de hond een keer het bordje zelf omver liep. Aan het gevoel: “dit is het – dit wil ik blijven doen.”
Ze gaan weg, mijn ouwetjes. De kliko in, tenzij iemand nog een Rally-museum wil beginnen? Maar eerst maak ik er nog een foto van. Voor erbij. Voor erbij op dit moment van afscheid nemen. Als eerbetoon. Aan een begin vol ducttape en doorzettingsvermogen. En soms moet je iets loslaten om verder te groeien. Maar vergeten? Nee. Vergeten doe ik ze nooit, die bordjes van toen. Ze zijn goud waard.
